வாசகர்கள் அணைவருக்கும் வணக்கம்….
விமானநிலையத்ததிலிருந்து காரை ஓட்டிக் கொண்டு வந்தேன். என் அருகில் தம்பியின் மனைவி திவ்யா அமர்ந்திருந்தாள். அவள் கண்கள் கலங்கியிருந்தது. திவ்யாவின் உடம்பு செழுமையாக இருந்தது. நான் விளையாடிய உடம்பு … என் தம்பிக்கு மனைவியான பிறகு அவளின் தரிசனம் எனக்கு கிடைக்கவில்லை.
திவ்யாவுக்கு திருமணமாகி ஆறுமாதங்களில் கணவனுக்கு
வெளிநாட்டிக்கு விசா கிடைக்க…
இப்போது தான் தம்பியை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி விட்டு நானும் திவ்யாவும் காரில் வருகிறோம்.
காரை ஓட்டியவாறே திவ்யா தொடை மீது கை வைத்து அழுத்த… கண்களை துடைத்தவாறே… என்ன மாமா
என்பது போல பார்த்தாள்.
என் கையை எடுத்து அவள் முலைகள் வைக்க நான் பிசைந்தவாறே ” எவ்ளோ மாசமாச்சு.. நீ கூட என்னை மறந்து விட்டியோன்னு நினைச்சேன்… தம்பி இருக்கறவரை என்னை நீ கண்டுக்கலை. அவனும் உன்ன சந்தோஷமா வச்சுட்டான். அதனால நான் தேவைப்படமாட்டேன் என நினைச்சுட்டேன்…” என சொல்ல…
“அது எப்படி மாமா உங்கள மறக்க முடியும். உங்களுக்காக தான் உங்க தம்பிய கல்யாண பண்ணிட்டேன். நீங்க பண்ணின உதவிய நான் மறப்பேனா…. எனக்கும் என் குடும்பத்துக்கும் செஞ்ச உதவிகளை மறப்பேனா…” என கூறியவாறே என் பூலை போண்டோடு தடவ…
” இங்க வேண்டாம் திவ்யா.. என சொல்லவும் திவ்யா கை எடுத்தாள். இருவரும் வீடு திரும்பும் முன்… நான் முதல் முதலாக திவ்யாவை பார்த்த சம்பவம் நினைவிக்கு வந்தது.
இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்..
என் கம்பெனியில் வேலை பார்த்த தொழிலாளிக்கு விபத்து ஏற்பட்டது. அவரை ஹாஸ்பெட்டலில் சேர்த்து விட்டு அவரது மனைவிக்கு போன் செய்தேன்.
அவளும் அலறியடித்துக் கொண்டு ஹாஸ்பிட்டல் வந்தாள். அவளை பார்த்ததும் அழகிவ் மயங்கி விட்டேன். அவள் பெயர் பார்வதி. வயது 36. இரண்டாம் தாரமாக தொழிலாளிக்கு வாக்கப்பட்டவள்
என அவள் சொல்லும் போது தெரிந்து கொண்டேன். அவளிடம் இரண்டு லட்சம் கொடுத்து விட்டு அவரை பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் என கூறிவிட்டு என் போன் நம்பரை தந்துவிட்டு வந்தேன்.
சிறிது நாட்களுக்கு பிறகு…
பார்வதியிடம் போன் வந்தது..
நீங்கள் செய்த உதவிக்கு பரிகாரம் செய்ய நினைக்கிறேன். உங்கள் மனைவிக்கு உடம்பு முடியாமல் இருக்கிறார். அதனால் மனைவி தரும் சுகத்தை தருகிறேன் நீங்கள் செய்த உதவிக்காக….
தொடரும்..