நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்யறேன் சின்னவரே

என் பெயர் ஜேம்ஸ், வயது 20. நானும் என் குடும்பமும் வாணியம்பாடியில் வசித்து வருகிறோம். எனது அப்பா ஆரோக்கியம், வயது 55, அம்மா பானு மேரீ வயது 50, தங்கை க்ரேஸ் வயது 19. வாணியம்பாடி பஸ் நிலயம் அருகில் சிறிய வாடகை வீடு, அதை ஒட்டியே ஒரு சிறிய சைக்கிள் ரிப்பேர் கடை. அந்த வருமானம் தான் குடும்பம் நடத்த. போக, அக்கம் பக்கம் பாய் வீடுகளில் அம்மா வேலை செய்வாள். அப்படியே குடும்பம் ஓடியது. நான் பிளஸ் 2 முடித்து விட்டு இரண்டு ஆண்டுகளாக அரசாங்கத்தில் பீயுன் வேலைக்கு முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறேன்.

அன்று அம்மா பக்கத்து பங்களா வீட்டில் சமைத்து விட்டு வந்தாள். எங்கள் ஊரிலேயே மிகவும் செல்வாக்கான குடும்பம். அவர்கள் மகன் ரஹ்மத் தான் இப்பொழுது அங்கே எல்லாம். வயது 24 தான். அதர்க்குள் மூன்று பொண்டாட்டிகள். பெரும் அரசியல் செல்வாக்கும் பண பலமும் கொண்டவன். பச்சை பொறுக்கி.

“என்னங்க இன்னிக்கு பாய் வீட்டில சமைக்கும் போது சின்னவாரு கூப்பிட்டு பேசினாரு. நீங்க வாங்கின பணத்துக்கு எப்போ வட்டி கட்ட போறீங்க னு கிண்டலா கேட்டாரு. ”

“நானும் கட்டனும் தான் பாக்கறேன். எங்க வரவுக்கு மேல செலவு வருது. வியாபாரம் வேற படுத்து போச்சு. இந்த காலத்துல சைக்கிள் ரிபேர் பண்ண எவன் வரான் சொல்லு”.

“உங்க கிட்டே பேசணும் னு சொன்னாரு”.

பேசிக்கொண்டே இரவு உணவுக்கு உக்காரும் போதே, வெளியே சத்தம் கேட்டது. 4-5 ஆட்களுடன் ரஹ்மத் தான் வந்திருந்தான்.

“சின்னவரே வாங்க, வாங்க. நானே வந்து உங்கள பாக்கணும் னு இருந்தேன்”.

எல்லாரும் அவனை சின்னவரே னு அழைத்தாலும், அவனுக்கும் அந்த பெயருக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை. ஆள் 6’3 உயரமும் நல்ல கனமான உடலுடணும் இருப்பான். 19-20 வயது சகோதரிகள் இருவரை திருமணம் செய்து ஒரே வீட்டில் வைத்து குடும்பம் நடத்துகிறான். போதாததர்க்கு ஒரு ௪௫ வயது முஸ்லிம் விதவையை மூன்றாவதாக நிக்கா செய்து கொண்டு அதே வீட்டு மாடியில் வைத்து குடும்பம் நடத்துகிறான்.

“என்ன ஆசீர்வாதம். பணம் வாங்கும்போது பம்முன. அப்புறம் ஆளையே காணும்?”

பேசிக்கொண்டே ஆட்கள் அனைவரும் ஹாலுக்குள் நுழைந்து விட்டனர்.

எங்கள் அனைவரையும் சட்டை பண்ணாமல் அம்மாவை மட்டும் வெறித்து பார்த்தான்.

“என்ன மேரி. என்ன குழம்பு வெச்சிருக்கே?”

“உக்காருங்க சின்னவரே. சாப்பிடரீங்களா? முட்டை குழம்பு வெச்சிருக்கேன்”.

“வாங்கின கடனை குடுக்க வக்க்கில்லை. ஆனா தினம் முட்டை மீன் னு வக்கணையா திங்க தெரியுது”.

பேசிக்கொண்டே அம்மாவை மேல் இருந்து கீழ் ஒரு பார்வை பார்த்தான். அம்மா கூசி கூறுகினாள்

அம்மா மீதிருந்த பார்வையை விலக்காமலே அருகில் இருந்த ஸ்டூலில் அமர்ந்தான். சிகரெட்டை பற்ற வைத்து ரசித்து ருசித்து அதை இழுக்க ஆரம்பித்தான். இழுத்துக்கொண்டே அவன் அம்மாவை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்ப்பது அருவருப்பை வர வைத்தது. எங்களுக்கு. அவனுக்கு இல்லை.

அப்படி ஒன்றும் அம்மா பேரழகி இல்லை. நடுத்தர வயது பெண் தான் என்றாலும் ஒரு உமா பத்மநாபன் அளவக்கோ, ஃபாதிமா பாபு அளவக்கோ பெரிய அழகி இல்லை. முகத்தில் 50 வயது தெரியும். மாநிரம், என் சற்றே கருத்த உருவம் என்று கூட சொல்லலாம். நீண்ட கருத்த கூந்தல், அவிழ்த்து விட்டால் பிட்டம் வரை தொங்கும். முன் மண்டையிலும் உச்சந்தலையிலும் ஒன்று இரண்டு நரைத்த முடிகள் கூட தெரியும். அன்று நிறைய தேங்காய் எண்ணை தடவி கூந்தலை அலட்சியமாக உயர்த்தி கொண்டை போட்டிருந்தாள். லேசாக எண்ணை வழியும் முகம். 5’7 உயரம். நல்ல உடல் உழைப்பு குடுத்த சற்றே பூசின கட்டு கோப்பான உடம்பு. பெரிய திரண்ட மார்பகங்கள், கொஞ்சம் கொழுப்பு சேர்ந்த இடுப்பு, நல்ல தொப்பை, மற்றும் உருண்டு திரண்ட குண்டிகள். பச்சை நிறத்தில் பழைய நூல் சேலையும் ஜாக்கேட்டும் அணிந்திருந்தாள். வேறு நகை நட்டு எதுவும் கிடையாது, கழுத்தில் தொங்கும் சிலுவையை தவிர.

சிகரெட்டை முடித்த ரஹ்மத் கிளம்புவான் என்று நினைத்தால் அவன் இன்னொன்றை எடுத்து பற்ற வைத்து விட்டான். விட்டதை பார்த்து கொண்டே இரண்டு பஃப் இழுததவன், சட்டென்று லேசான சிரிப்புடன் க்ரேஸ் பக்கம் திரும்பினான்.

“என்ன பாப்பா, என்ன படிக்கிற?”

“பிளஸ் 2 முடிச்சுட்டு சும்மா தான் இருக்கேன்”.

ஒரு வினாடி பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அவளாயே வெறித்து பார்த்து சிகரெட்டை இழுத்தான்.
கிரேசும் ஒண்ணும் பேரழகி இல்லை. 5’8 உயரம். அம்மாவை போலவே நீங்க கூந்தல், அவிழ்த்து விட்டால் குண்டி வரை தொங்கும். இன்று மடித்து இரட்டை பின்னால் போட்டு சிவப்பு நிற ரிப்பன் கட்டியிருந்தாள். ஒல்லியான தேகம். நீண்ட முகம். வெள்ளை நிற பைஜாமாவும் சிவப்பு நிறத்தில் மேல்சட்டையும் அணிந்திருந்தாள்.

“நாள் பூரா சும்மாவா இருக்கே? போர் அடிக்கலை?”

“இல்லை சின்னவரே, இவளை கல்யாணம் முடிச்சு குடுக்க வேண்டியது தான். கல்யாணம் முடிச்சதும் தேவையான விஷயத்தை சொல்லி குடுக்கறேன், வீட்டு வேலையெல்லாம். அதான்…” என்று அம்மா இழுத்தாள்.

“ஓஹோ எல்லாத்தையும் நீயே சொல்லி குடுக்ககரியா, அப்போ மாப்பிள்ளை குடுத்து வெச்சவன் தான்” என்று சொல்லி பெருசாக சிரித்தான். அவன் அடித்த அந்த இரட்டை அர்த்த ஜோக்கிற்கு அவன் ஆட்களும் சேர்ந்து சத்தமாக சிரித்தார்கள்.

சிகரெட்டை கீழே போட்டு அனைத்து மெல்ல எழுந்து புகையை நடு அறையில் ஊதினான்.

“ஆசீர்வாதம் கொஞ்சம் என் கூட வெளியே வா. உன் கூட பேசணும்”.

அவன் ஆட்கள் சூழ அப்பா ரஹ்மத்தை பின்தொடர்ந்தார்.

நான், அம்மா மற்றும் க்ரேஸ் நடுக்கத்தில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டோம்.

அப்பா அரை மணி நேரத்தில் திருப்பி வந்தார். நாங்கள் அனைவரும் எதுவும் பேசாமல் இரவு சாப்பாட்டை முடித்தோம்.

“சின்னவர் என்னங்க சொன்னாரு?”
“நாளைக்கு காலைக்குள்ளே வட்டியும் முதலும் வேணும்னு கேக்கறாறு”
“அய்யோ, அது எப்படிங்க முடியும்?”
“நானும் எவ்வளவோ சொல்லி பார்த்துட்டேன். காலில் விழுந்தும் கெஞ்சினேன். ஆனால் அவர் இரக்க படுகிற மாதிரி தெரியல. காலை ஒன்பது மணிக்குள்ளே பணம் வரலைனா நாம் கையெழுத்து போட்ட பத்திரத்தை வைத்து உள்ளே தள்ளி விடுவேன் னு மிரட்டாராறு”.

“அய்யோ”!

“அப்படி மட்டும் பண்ணிவிட்டார் னா நம்ம குடும்ப மானம் போய்விடும். அது மட்டுமில்லை, அப்புறம் ஜேம்ஸ் கு எந்த வேலையும் கிடைக்காது. மகளையும் யாரும் கட்ட மாட்டாங்க. என்ன பண்ண போறோம் னு தெரியலை. கர்த்தர் மேல பாரத்தை போட்டு தூங்குவோம். நடக்குறது நடக்கட்டும்”.

விடிந்தது. என்ன நடக்க போகிறதோ என்கிற பயம் எங்கள் எல்லோருக்கும் இருந்தாலும் யாரும் வாய் திரண்டு கூறவில்லை. இன்று போலீஸ் கிட்ட அடி வாங்க நேரிடலாம் என்ற பயத்தோடு மனதளவில் என்னை தயார் படுத்திக்கொண்டேன்.

மணி ஏழரை. ஊர் அது பாட்டுக்கு இயங்க தொடங்கியது. வீட்டு வாசலில் புல்லெட் வந்து நிற்கும் சத்தம் கேட்டது. ரஹ்மத் உள்ளே வந்து உட்கார்ந்தான். அவன் ஆட்கள் வீட்டுக்கு வெளியே நின்றார்கள்.

“என்ன ஆசீர்வாதம், பணத்துக்கு ஏற்பாடு பண்னியா?”

“அது வந்து…இன்னும் கொஞ்ச நாள்…”

அப்பா பேசிக்கொண்டே இருக்க, ரஹ்மத் பளார் என்று அவர் கன்னத்தில் வைத்தான். அடி தாங்காமல் அவர் சுருண்டு கீழே விழுந்தார்.

“அய்யோ, அவரை அடிக்காதீங்க. நீயும் ஒரு மனுஷனா? இப்படி நடந்துக்குற?” கதரிக்கொண்டே அம்மா வந்து கீழே கிடந்த அப்பாவை தூக்கி விட முயற்சித்தாள்.

கீழே குனிந்த அம்மாவின் கொண்டையை பிடித்து தூக்கினான் ரஹ்மத்.

“ஏண்டி அவுசாரி முண்டச்சி. பணம் வேணும்னா காலில் விழுவே, அதை நான் திருப்பி கேட்டா என்னை பார்த்து நீ மனுஷனா னு கேட்பியா?” பேசிக்கொண்டே அம்மா கொண்டையை பிடித்து உலுக்கினான் ரஹ்மத். வழி தாங்காமல் அவள் துடித்தாள். அப்பா கீழே கிடந்து நெளிந்தார். எனக்கு ஏனோ வீரமே வரவில்லை. நான் ஓரமாக பல்லி போல் நின்றிருந்தேன்.
“என்னை பார்த்து மனுஷனா னு கேட்ட இல்லை? நான் மனுஷனா மிருகமா னு இப்போ காமிக்கிறேன்.”

பேசிக்கொண்டே அம்மாவை கீழே தள்ளிவிட்டு என் அருகில் நின்றிருந்த க்ரேஸிந் கையை பிடித்து இழுத்துகொண்டே அவனது ஆட்களுக்கு கட்டளையிட்டான்.

“டேய், இந்த முண்டச்சியை துணி அவுத்து நடு முச்சந்தியிலே நிக்க வையுங்கடா. இந்த நாய்களுக்கு நம்ம யாருன்னு தெரியும் அப்போ தான்.”

ஆணைக்கு காத்து கிடந்த அவன் ஆட்கள் இருவர் உள்ளே வந்து க்ரேஸ் நோக்கி பாய்ந்தனர். ஒருவன் அவள் கைகள் இரண்டையும் பிடித்துக்கொள்ள. மற்றொருவன் அவள் இடுப்பை சுற்றி வளைத்து அவளை அப்படியே தூக்கி விட்டான். க்ராஸிந் கதறல் அவர்கள் காதில் கேட்டதாக தெரியவில்லை.

உறைந்து போன அம்மா, “அய்யோ சின்னவரே, என்ன சொல்றீங்க. உங்க காலில் விழுந்து கேட்கிறேன், அவள் சின்ன குழந்தை. அவளை ஒண்ணும் பண்ணிதாதீங்க, அவள் வாழ்க்கையே பாழாகிவிடும்.” என்று கெஞ்சிக்கொண்டே ரஹ்மத் காலை பிடித்துக்கொண்டு கதறினாள்.

அதை சற்றும் பொருட்படுத்தாத ரஹ்மத் வீட்டு வாசலை நோக்கி நடந்தான்.

க்ரெஸை தூக்கிய ஆட்கள், அவளை எங்கள் வீட்டு வாசலில் இறக்கினார்கள். ஒருவன் அவள் பின்னால் நின்றுகொண்டு அவள் அக்குள் வழியாக தனது கைகைலை நுழைத்து அவள் இரு சடைகளையும் பிடித்துக்கொண்டான். இருவர் அவள் இருபுறமும் நின்று கொண்டு அவள் இரு கால்களையும் மிதித்துக்கொண்டு நின்றனர். அசைய முடியாமலும், வலி தாங்கமுடியாமலும் கதறினாள் க்ரேஸ்.

இந்த சத்தத்தில் அந்த இடத்தில் கூட்டம் சேர்ந்து விட்டது. வேலைக்கு செல்லும் ஆண் பெண்களும், காலையில் எழுந்து வீட்டு வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தவர்களும் அதிர்ச்சியில் பார்த்து கொண்டு நின்றார்கள். ஆனாலும் யாரும் ரஹ்மத்தையும் அவன் ஆட்களையும் எதிர்ற்க்கும் அளவிற்கு முட்டாள்கள் கிடையாது.

“இங்கிருந்து யாரும் நகரக்கூடாது. குழந்தைகளை மட்டும் வீட்டுக்குள் அனுப்புங்கள்.”
அவன் கூறி ஐந்தே வினாடிகளில் அங்கு வெறும் ஆண்களும் பெண்களும் மட்டும் இருந்தனர். தெருவில் நிர்க்கும் நபர்கள் போக, மாடியில் நின்றுகொண்டு சில பேர் வேடிக்கை பார்த்தனர். அங்கு இருந்தவர்கள் அனைவரின் உடம்புகளிலும் கிலி. ஆனால் அங்கிருந்த முக்கால்வாசி ஆண்களுக்கு கிலி மட்டும் இல்லாமல் நிறைய கிளுகிளுப்பும் இருந்திருக்கும். பின்னே 19 வயசு ஆகி, கை படாமல் இருக்கும் வெதக்கொழியை அம்மணமாக பார்க்கும் வாய்ப்பு எப்பொழுதுமா கிடைக்கும்?

ரஹ்மத் க்ரேஸை நோக்கி நகர்ந்தான். அவள் மிக அருகே சென்று அவள் கழுத்தில் முகல் புதைத்து அவள் கூந்தலை நுகர்ந்தான். பிறகு லாவகமாக, ஒரே இழுப்பில் அவள் தாவணியை உருவி தரையில் வீசினான். லேசாக அவள் முன் குனிந்து அவள் தொப்புளில் முத்தம் கொடுத்து, அவள் பாவாடை நாடாவை கையில் பிடித்து உருவ தயாரானான்.

அந்நேரம் அம்மா ஓடி வந்து அவன் காலை பிடித்துக்கொண்டு கதறினாள்.

“வேண்டாம் தம்பி. அவிழ்த்துடாதீங்க. உங்க காலில் விழிந்து கேட்கிறேன். அவ சின்ன பொண்ணு. உங்களுக்கு வேணும்கிர சுகத்தை என் கிட்டே எடுத்துக்குங்க. நீங்க என்ன சொல்றீங்களோ நான் செய்யறேன்.”

சொல்லிக்கொண்டே, அவள் முந்தானையை நழுவ விட்டாள்.

அவள் மாங்கனிகள் ரவிக்கைக்குள் அடங்காமல் பிதுங்கிக்கொண்று வெளியே வர முயற்சி செய்தன. அதை பார்த்த ரஹ்மாத்தின் கண்களில் ஒரு புதிய போதை தெரிந்தது.

ஒரு கையை கிரேசுடைய பாவாடை நாடாவில் வைத்து கொண்டே இன்னொரு கையால் அம்மாவின் கொண்டையை பிடித்து அவளை தூக்கினான்.

“அப்படியா? உன் பொண்ணு மானத்தை காக்க, என்ன வேணும்னாலும் பண்ணுவியா?”

“நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்யறேன் சின்னவரே”. நடுங்கி கை கூப்பிக்கொண்டே சொன்னாள் அம்மா.

“பரவா இல்லயே. நான் கூட உன்னை என்னமோ நினச்சேன், இந்த வயசுக்கு நல்ல தள தள னு தான் இருக்கே.”

“வாயை திற” என்று ஆணையிட்டான் ரஹ்மத்.

அவன் சொல்வது எதுக்கென்று தெரியவில்லை மேரிக்கு. ஆனால் கேள்வி கேட்டால், மகளின் பாவாடை அவிழ்ந்து விடும் என்பது தெரியும். அதனால் அவன் சொன்னது போல் வாயை திறந்தாள்.

திறந்திருந்த அவள் வாயை கவ்விய ரஹ்மத், தன் நாக்கை அவள் வாய்க்குள் விட்டு துழாவினான். அவள வாயை இன்பமாக உறிஞ்சு முத்தமிட்டான். அது மேரியின் வாழ்வின் முதல் ஃப்ரெஂச் முத்தம். அவள் வயதில் பாதி கூட இல்லாத ஒரு பொடியன் அவள் புருஷன், மகன், மகள் முன்னால் குடுக்கிறான்.

முத்தத்தில் திருப்தி பெற்றவனாய், “டேய், இவளை வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போய் கட்டி போடுங்க.” என்று கூறிவிட்டு, அம்மாவை கொண்டையை பிடித்து வீட்டை நோக்கி இழுத்து சென்றான்.